یک روز بنفشه پژمرده ام را بغل می کنم

بادبادک دلتنگ و خسته ام را روی کولم می اندازم

دست عروسکم را می گیرم

راه می افتیم می رویم به آن دره مه گیر

همان دره پر گل و مه گیر که مدام خوابش را می بینم

می رویم آن جا میان گل های وحشی می نشینیم تا مه بیاید و پنهانمان کند

شاید آن جا دیگر دلتنگی ها دستشان به ما نرسد

... یک روز

یک روز بلند و پر ملال بهاری شاید