و من در آن لحظه های تنهایی که گل می کارم روی بوم سفید نقاشی چه قدر خوشبختم

حالم خوب است، هنوز خواب می بینم

... هی خواب خدا و سنجاقک و ستاره می بینم

پس به شفق و روشنی آن به وقت غروب سوگند می خورم

و به شب و آن چه که فرو پوشد

و سوگند به ماه چون فروغش کامل شود

که شما احوال گوناگون خواهید یافت وبه حالی بعد از حال دیگر تحول می یابید

سوره انشقاق

،روزها که بلند و بلند تر می شوند

،من که انگشتانم را بی پروا توی شمشاد های انبوه دانشگاه فرو می کنم

و گنجشکی که تصمیم گرفته دیگر برای هیچ کسی آواز نخواند

همین

آن وقت ها که خانه بودم گاهی ساعت ها لب پنجره می نشستم

و به صدای شرشر باران از ناودان گوش می کردم

این جا اما انگار ناودان پیدا نمی شود

اووف از این نوستالژی غریب شبانه......

جوری عجیب این آسمان ابری و این هوای نمناک را دوست دارم

بیش از این ها، آه آری

بیش از این ها می توان خاموش ماند

یک روز بنفشه پژمرده ام را بغل می کنم

بادبادک دلتنگ و خسته ام را روی کولم می اندازم

دست عروسکم را می گیرم

راه می افتیم می رویم به آن دره مه گیر

همان دره پر گل و مه گیر که مدام خوابش را می بینم

می رویم آن جا میان گل های وحشی می نشینیم تا مه بیاید و پنهانمان کند

شاید آن جا دیگر دلتنگی ها دستشان به ما نرسد

... یک روز

یک روز بلند و پر ملال بهاری شاید

قبل از آن که برگردم باید فکری به حال ماهی قرمز بی جفت توی تنگ بکنم

اگر عجله کنم به غروب دریا می رسم

آرزوهایم را توی باغچه کنار شمعدانی ها می کارم

یک روز سبز خواهند شد، می دانم

خوشم اومد